Pierwsi osadnicy pojawili się na terenach dzisiejszego Radomia najprawdopodobniej w VIII wieku. Ich głównym zajęciem była hodowla bydła i trzody oraz uprawa prosa i pszenicy. Wzrost poziomu rzeki doprowadził do przeniesienia osady na okoliczne wzgórze. W kolejnych stuleciach wybudowano gród obronny, a dobra lokalizacja przyczyniła się do szybkiego rozwoju osady. Pierwsze pisane informacje o Radomiu pochodzą z roku 1155. O mieście wspomniano wówczas w tzw. bulli wrocławskiej. Prawa miejskie Radom uzyskał około roku 1300. W II poł. XIII wieku, za panowania Kazimierza III Wielkiego, miasto silnie się rozwinęło. Powstało wiele nowych budowli, a wymianie handlowej sprzyjały nadane przez Władysława Jagiełłę przywileje. Ważnym wydarzeniem w dziejach Radomia był hołd lenny, jaki złożył tutaj 18 listopada 1489 roku wielki mistrz zakonu krzyżackiego Jan von Tieffen, królowi polskiemu Kazimierzowi IV Jagielończykowi. Innym niezwykle istotnym wydarzaniem w historii miasta było uchwalanie tutaj w 1505 roku konstytucji Nihil Novi. Dokument ten był wówczas najważniejszym aktem państwowym. Natomiast wiek XVII to okres licznych klęsk i niepowodzeń. Miasto nawiedziła epidemia, a dzieła zniszczenia dopełnił rozległy pożar. Najwięcej spustoszeń przyniósł jednak potop szwedzki, po którym w mieście pozostało tylko 37 domów i 395 mieszkańców. Na mocy pierwszego i drugiego rozbioru Radom pozostał w granicach Polski, by po III rozbiorze znaleźć się pod panowaniem zaboru austriackiego. Od 1815 roku został on stolicą województwa sandomierskiego. Miasto powoli odbudowywano, co pozwoliło stopniowo na odzyskanie statusu ważnego ośrodka. Pod koniec XIX wieku w Radomiu działała kanalizacja, zaczęły wychodzić pierwsze gazety, uruchamiano połączenie kolejowe z Dąbrową Górniczą. Dużą rolę zaczął odgrywać przemysł browarniczy i budowlany. Wkrótce powstała również pierwsza elektrownia, zamontowano elektryczne oświetlenie ulic.